Mijn beste vriendin werd de moordenaar van mijn zoontje

"In mijn ogen is ze een moordenaar, ook al ziet justitie het zo niet.” Dat zegt Samantha Teunissen uit Maasmechelen over Dominique B. (31), haar vroegere beste vriendin. Toen Dominique tweeënhalf jaar geleden op Samantha’s baby’tje Amir paste, schudde ze het jongetje zo hard dat het eraan overleed.

8 november 2018 staat voor altijd in het geheugen gegrift van de 31-jarige Samantha Teunissen. Op die dag kwam de toen hoogzwangere Dominique op Samantha’s drie maanden oud zoontje Amir passen. De twee vrouwen uit Maasmechelen waren hartsvriendinnen. Zes jaar geleden waren ze nog samen zwanger, wat hun band versterkte. Babysitten vormde dus geen probleem, het gebeurde wel vaker.

Toch zou Amir die dag met levensgevaarlijke verwondingen in het ziekenhuis belanden. In een onverklaarbare bui van razernij schudde een oververmoeide Dominique het jongetje door elkaar. Negen dagen lang vocht Amir tegen de opgelopen hersenschade, maar uiteindelijk overleed hij aan de gevolgen van het shakenbabysyndroom.

“We waren aanvankelijk in de veronderstelling dat Dominique van de trap gevallen was”, blikt Samantha terug, samen met haar advocaat Robby Loos. “Ze is onmiddellijk naar buiten gelopen om hulp te zoeken. De MUG kwam erbij, en vanuit het ZOL werd Amir naar Gasthuisberg in Leuven overgebracht. Eerst had ik ergens nog begrip voor Dominique, ook al wist ik niet exact wat er gebeurd was. ‘Ze was van de trap gevallen’, zei ze. Zoiets had ook mij kunnen overkomen. Vreemd was wel dat ze niet exact wist te vertellen waar ze na de val terechtgekomen was. Ik geloofde haar, want ze was toch mijn beste vriendin. Wij gingen ervan uit dat het een heel spijtig ongeval was.”

Brief

Een week later overleed Amir aan de opgelopen verwondingen. “Hij was toen twee maanden en 28 dagen oud”, telt Samantha uit. Hartsvriendin Dominique opperde om naar de begrafenis te komen. “Dat heb ik haar afgeraden. Ook al gingen wij nog altijd uit van een ongeval. Dominique was hoogzwanger en ik vond het niet verstandig dat ze in die toestand naar de uitvaart zou komen. ‘Als je een boodschap hebt, zet die dan op papier en ik zal ze wel voorlezen’, zei ik.”

En zo geschiedde. De tekst luidde als volgt: “Een brief vanuit tante Dominiques hart naar jou toe. Lieve, lieve, lieve schat, ik hoop dat je het mij ooit kunt vergeven en het mij niet kwalijk zult nemen en dat je weet dat ik nooit wilde dat dit ging gebeuren bij jou… Nooit, nooit, nooit! En zeg voor tante Dominique aan onze lieve vader in de hemelen dat het mij vreselijk spijt en of hij mij wilt vergeven. Wil je dat doen lief neefje?”

“Achteraf bekeken leek het toen al op een schuldbekentenis”, weet advocaat Robby Loos.

Graf

Maandenlang bleef Dominique liegen over wat er echt was gebeurd op 8 november. Samen met Samantha bezocht ze nog het graf van Amir. “Als een klein kind heeft ze lopen janken. Ze kon echt goed toneelspelen”, zucht Samantha. “Achteraf is ze nog bij mij thuis gekomen om mijn oudste zoon te troosten. Heb ik de moordenaar van mijn kind mijn andere zoon laten troosten?, denk je dan achteraf. Verdorie, ik heb een moordenaar in huis gelaten die aan het liegen is. Iemand die zich beter voordoet en weet hoe het verhaal in elkaar zit. In mijn ogen is ze een moordenaar.”

Justitie kwalificeert Amirs overlijden als ‘het toebrengen van opzettelijke slagen en verwondingen zonder de intentie tot doden met de dood tot gevolg’. “Ik zie het anders: moord”, zegt Samantha.

Autopsie

Twee maanden na de dood van Amir kwam de echte doodsoorzaak aan het licht. In het ziekenhuis hadden ze gezien de zware verwondingen door dat er meer aan de hand was dan een val van de trap. Er was immers geen sprake van breuken of blauwe plekken. De autopsie maakte duidelijk dat Amir hevig door elkaar geschud was, vermoedelijk na een huilbui. Het jongetje liep onherstelbare hersenschade op, ontstaan door het shakenbabysyndroom.

“Via een journalist heb ik vernomen dat Dominique gearresteerd was. De vader van Amir en ik waren er helemaal ondersteboven van. Wij hadden eerst niet door wat er aan de hand was. Ik zakte door de grond. Later besefte ik pas dat het een journalist was en dat mijn woord ongevraagd in de krant stond. Waarom heeft de politie of slachtofferonthaal niet eerst contact met ons opgenomen?” aldus Samantha.

Geen weerwoord

Voor de rechtbank van eerste aanleg in Tongeren kreeg Dominique vijf jaar cel effectief. Een negental maanden zou ze achter de tralies verblijven. Intussen bracht het Antwerpse hof van beroep de straf terug naar vijf jaar voorwaardelijk, met uitzondering van het deel dat ze in de gevangenis zat. Wel moet de vrouw zich nu psychologisch laten begeleiden. Ook mama Samantha zoekt via die weg hulp.

“Amper negen maanden cel voor een mensenleven, dat doet zeer”, zucht Samantha. Het zit de moeder vooral dwars dat ze tijdens het proces in beroep haar zegje niet meer kon doen. “Wij zijn niet gehoord voor het hof van beroep in Antwerpen omdat de correctionele rechtbank nog geen uitspraak had gedaan over de schadevergoeding. Bijgevolg mochten wij als slachtoffers niet aanwezig zijn toen er in Antwerpen werd gepleit over de op te leggen straf. Als je als slachtoffer niet betrokken wordt in de procedure over de dood van je eigen kind, maakt het alles veel moeilijker. Wij weten niet wat er op de zitting verteld is”, pikt Robby Loos in.

Verhuisd

Het hobbelige juridische parcours en de herinnering aan Amir levend houden, dat zijn voor Samantha redenen om haar verhaal te doen. “Het gaat over mijn kind en het laatste wat ik voor hem kon doen. De slachtoffers mogen gehoord worden. Geen enkele straf zou rechtvaardig zijn, maar het minste is toch dat wij enige inbreng hebben? Justitie zou daar eens bij mogen stilstaan. Het zou de verwerking eveneens ten goede komen.”

Intussen heeft Samantha Maasmechelen verlaten en verblijft ze weer in Gelderland, in Beuningen bij haar ouders. “Dominique woont nog in Maasmechelen en ik zie het niet zitten om haar nog tegen het lijf te lopen. Ik ben voor de rest van mijn leven getekend. Nu probeer ik een manier te vinden om er in mijn dagelijks leven mee om te kunnen gaan. Dat moet ik, voor mijn oudste zoon van zes jaar. Maar Amir is wel een puzzelstuk dat ik altijd ga missen. Mijn leven staat stil en het hare gaat verder.”

“Verblijf in de gevangenis heeft impact nagelaten”

In dit dossier zijn er enkel maar verliezers. Dat zegt ook Hans Valkenborg, advocaat van dader Dominique. “Ik begrijp de frustratie van de burgerlijke partijen, maar elk verhaal heeft twee kanten. Dit werd uitvoerig gepleit en het hof van beroep heeft ons hierin gevolgd. Ik ga dan ook niet meer terugkomen op de zaak zelf.”

“Deze zaak is zeer moeilijk geweest voor alle partijen en wij hebben steeds getracht het dossier zo te benaderen met het nodige respect voor de burgerlijke partijen. Met mijn cliënte gaat het ook nog altijd moeilijk. De hechtenis heeft toch een impact nagelaten. Ze tracht haar leven terug op te pakken. Wij beseffen heel goed dat dit voor mijn cliënte een extra kans is die zij heeft gekregen, eentje die de kleine Amir helaas nooit heeft gekregen.”

Wat is het shakenbabysyndroom?

Schudden is schaden, bestempelt Kind & Gezin het shakenbabysyndroom of Shaken Infant Syndrome. Het hevig door elkaar schudden van een baby of een kind kan tot de dood leiden of blijvende letsels veroorzaken, zoals blindheid, ontwikkelingsproblemen en doofheid.

Iedereen die met jonge kinderen omgaat, kan in een situatie terechtkomen waarin je met een kind gaat schudden. Meestal gebeurt dit na intense huilbuien, maar ook wanneer een kind niet meer beweegt of zich verslikt. De hersenen en bloedvaten zijn erg kwetsbaar bij baby’s en jonge kinderen. Het hoofdje van een baby is in verhouding met het lichaam groot en zwaar. De nekspieren zijn in de eerste maanden echter nog niet voldoende ontwikkeld om het te dragen. Bij het schudden vliegt het hoofdje snel heen en weer met grote kracht. Adertjes kunnen scheuren met bloedingen in de hersenen tot gevolg. Het gevaar is het grootst bij baby’s, maar ook peuters en kleuters kunnen verwondingen oplopen.

Wie zijn zelfbeheersing dreigt te verliezen, legt de baby best op een veilig plaats zoals in het bed en probeert in een andere ruimte tot rust te komen. Schudden als het kind niet reageert, is evenmin een goed idee. Wrijf over de voetjes of blaas in het gezicht. Wanneer de baby lijkt te stikken, leg hem op zijn buik op je onderarm. Zorg dat hoofdje lager ligt dan de billen. Sla vervolgens voorzichtig met de vlakke hand op de rug. Als u geen uitweg meer ziet, bel het noodnummer 112.

Lees online